Różaniec Franciszkański
Różaniec do 7 Radości Najświętszej Maryi Panny, Różaniec franciszkanów, Różaniec seraficki, Koronka franciszkańska, Koronka seraficka, powstała w zakonie franciszkanów w XV wieku. Luke Wadding (1588-1657), franciszkański historyk, dowodzi, że został zapoczątkowany w Asyżu przez nowicjusza franciszkańskiego imieniem Jan w 1422. Jego propagatorami byli franciszkanie: św. Bernardyn ze Sieny, bł. Jan Kapistran, bł. Cherubin ze Spoleto.
Różaniec franciszkański składa się z 7 dekad na których rozważa się tajemnice 7 Radości Najświętszej Maryi Panny:
1. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie,
2. Nawiedzenie św. Elżbiety,
3. Narodzenie Pana Jezusa,
4. Pokłon Trzech Króli,
5. Znalezienie Pana Jezusa w Świątyni,
6. Zmartwychwstanie Pana Jezusa,
7. Wniebowzięcie i ukoronowanie Najświętszej Maryi
Panny na Królową Nieba i Ziemi. Rozpoczyna się znakiem Krzyża Św., po czym następuje od razu zapowiedź 1 tajemnicy i odmówienie: 1 Ojcze nasz i 10 Zdrowaś. W ten sposób odmawia się kolejne dekady. Po 7 dekadzie, zgodnie z franciszkańskim zwyczajem, odmawia się 2 Zdrowaś, otrzymując łącznie 72 Zdrowaś na pamiątkę 72 lat jakie miała przeżyć wg franciszkańskiej tradycji Matka Boża na tym świecie, a 7 Ojcze nasz na cześć 7 Radości Najświętszej Maryi Panny. Na zakończenie Koronki serafickiej, zgodnie ze starodawną tradycją, odmawia się w intencjach Ojca Św.: 1 Ojcze nasz, 1 Chwała Ojcu i 1 Zdrowaś. Koronka 7 Radości złożona z 7 dekad jest oficjalną częścią habitu franciszkanów, noszona przy lewym boku, umocowana na franciszkańskim sznurze (cingulum) z trzema węzłami. Różaniec franciszkański został obdarzony odpustami przez św. Piusa X w 1905. Jest powszechnie znany w zakonach i zgromadzeniach franciszkańskich.
